এফালে সৰি পৰা ,
জীৱনৰ এখিলা ৰঙীন পাত
আনফালে নতুনকৈ পূখা মেলি এটি কুঁহিপাত
জীৱনৰ এক আনামী সপোন |
জীৱন সঁচাকৈয়ে বৰ অনুপম ।।
Thursday, 1 October 2020
Friday, 11 September 2020
Thursday, 27 August 2020
ভালপোৱা এক মিঠা বেদনা
জানা মোৰ প্ৰিয়া আজি প্ৰতি পলতে মোৰ অনুভৱ হৈছে ।
প্ৰেম ভাল পোৱা এক মিঠা বেদনা ।
কঠিন শিলত নিপুন শিল্পীয়ে খুদিত কৰা আখৰ দৰেই ।
হাজাৰ বতাহ ধুমুহা বৰষুণে ও মচিৱ নোৱাৰে ।মাত্ৰ সামান্য ক্ষীয়তি কৰে ।
প্ৰেম আৰু বেদনাৰ মাজত মাত্ৰ প্ৰতিশ্ৰুতি থাকে দুয়ো দুয়ো লগত থকা ।
বৰষুণ দিলে একে লগে তিতা ,ধুমুহা আহিলে হাতে হাত ধৰি থকা উৰে জীৱন ।
তোমাৰ চিঠি।
আজি বহুদিন মূৰত তুমি দিয়া চিঠিখন পঢ়ি আছিলোঁ ৷
ভালেই লাগিছিল মনটো ৷
মনেতে বহু কথা,ছবি, মাত, সুৰ, ঘটনা দুচকুৰ মানসপটত জিলিকি উঠিল ৷
আস স্মৃতি কি যে মোক্ষম আঘাত…!
বুকুৰ কোনোবা এটা কোণত বিষাব ধৰিছে ।
সময় বৰ নিষ্ঠুৰ !!
সচাঁকৈয়ে সময় বৰ নিষ্ঠুৰ...!!
সময়ৰ নিষ্ঠুৰতা আজি মই মূহুৰ্তে মূহুৰ্তে উপলব্ধি কৰিছো ।
জোনাক নিশা নীৰৱে আকাশৰ তলত বহি আকৌ এবাৰ মনত পেলালো তোমাক ।
কেনে আছা ?
জোনাক নিশা তোমাৰ বুকুত মুৰ গুজি হৃদয়ৰ বাতৰি বিনিময় কৰাৰ সপোন, সপোন হৈয়ে ৰল... তুমি বুজি পোৱা নাছিলা অনুভৱৰ কন্ঠ ।
Thursday, 18 June 2020
Wednesday, 27 May 2020
Thursday, 14 May 2020
আধাফুলা সোণাৰু ২০১৫/১১/ ২৯
আজি স্মৃতি কোঠালিত
ওপঙি আছে আধাফুলা সোণাৰু
চাঁ ।দুখৰ যান্ৰণা দিনবোৰত
মোৰ হৃদয়ৰ
শূন্যতা চুবলৈ আবেগে চিৰি বগাই
উঠেঁ তোমাৰ মমতা ময়ী প্ৰেমৰ ৰাগি ।মই
কব নোৱাৰাকৈ মোৰ সপোন
সাগৰত নীল পদ্ম হৈ ফুলিবা ।
যাৰ সুৱাসে সজীৱ
কৰি ৰাখিব বিষাদৰ দিনূবোৰ
ৰাখিবানে বাৰু ............... ....???????????
???????????
Monday, 11 May 2020
অসমীয়া ঐ আহ ঐ উলাই ।
আমি অসমীয়া আছো অসম জোৰাই ।
নকবি মই আহোম মই বড়ো মই কাৰ্বি মই ৰাভা মই খামতি মই কচাৰী মই মিছিং মই কোঁচ । আমি অসমীয়া বুলি ক বুকু ফিন্দাই ।
মাউখে উঠিলে গুঁৰি পৰুৱাৰো মৰণ নাই ।
তই মই এৰি আমি হব হ'ল ।
অসমীয়া ঐ আহ উলাই ।
তঙালী বান্ধি ল ।
তই মই এৰি উলাই আহ আমি অসমীয়া হৈ ।
সূৰ্য উঠা দেশত তহঁতৰ কিয় মৰভেশ ।
বুলো উলাই আহ শত্ৰু আহি পালে ৰঙা মাটি । ঢুলে ভালকৈ বা ঢুলীয়া ককাই ।
তোৰ ঢুলে ৰজন জনাই উঠক অসম দেশ ।
বুলো হাই কাজিয়াই নৰয় জাননে জাতিটোৰ মান । বুলো তঙালী বান্ধিব হল ।
বুলো হেংদাঙ উঠাই লব হল ।
নহলে গাবলৈ নাপাবি
" হুচৰি এ দলৌ শৰাই আমি বিহু মাৰো য'ত দুৱৰি নগজে ত'ত ।"
কঙাল ৰজাই আনিলে বঙাল ।
যদিও দুখৰ নদী নিৰবে বয়,
পৰাজয় জীবনৰ অথ` নহয় ।
পলকতে আনিব পাৰে জীবনৰ সচাঁ পৰিচয়;
পাবলৈ সহজ নহয় এখন নভঙা হৃদয়।
গতিকে দুখক জয় কৰিবলৈ শিকা ।
নিয়ৰ যদি তুমি
বৃষ্টি হৈ নাহিবা,
মৌচুমী যদি তুমি
ধুমুহা নানিবা,
বিষাদ আছে যদি আবেগিক নহবা,
আজিৰ চিনাকী তুমি
কাইলৈ অচিনাকী নহবা।
দুখৰ নদীত সাতুৰীবলৈ শিকাTogether ......As we remain in our love.We can conquer the world.
Saturday, 9 May 2020
মোৰ সেউজী স্বপনত আইতা তুমি।
মোৰ সেউজী স্বপনত আইতা তুমি
মোৰ সেউজী স্বপনত আইতা তুমি ।
আইতা তোমাৰ সাধু কথাত এদিন মই উচ্ছকাংশী হৈ পৰিছিলো বিছৰন কৰিছিলো জোনবাই দেশত।কথা পাতিছিলো জিকমিক তৰাবোৰহঁতে ।
আইতা মই তোমাৰ ওছৰত দুখী ,মোৰ কলমেদি ভাষা নিগৰি নাহে তুমি কোৱা জোনবাই দেশৰ কথা
আধৰুৱা হৈ ৰল তোমাৰ নাতিনী কবিতা ।
আইতা তুমি গুছি যোৱা পিছত বাৰে বাৰে অনুভৱ কৰিছো তোমাৰ অনুপস্থিতি ।
কি দৰে বুজালে বুজিবা তুমবিহীন মি কিমান অকলশৰীয়া ।
আইতা তুমি বাৰু এতিয়া তৰা হৈ আছে নেকি জোনবাই দেশত ।
যদি তৰা হৈ আছা জোনবাই দেশত ,ছোৱাছোন তোমাৰ সেউজী পৃথিৱী মানুহবোৰক তোমাৰলোকৰ দৰে সহজ সৰল নহয় । তোমালোকৰ দৰে সময় নাই বন্ধু বান্ধৱীকবৰ লবলৈ সকলোবোৰ দৌৰিছে ধন দৌলতৰ পিছত । আইতা তোমাৰলোকৰ দৰে আইৰবোৰৰ সাধুকথা শুনিবলৈ নাতিনীবোৰৰ সময় নাই ।
নাতি নাতিনীয়ে ৰস নাপাই তোমাৰলোকৰ সাধুকথাত .আইতা আৰু নালিখো মোৰ বৰ ভাগৰ লাগিছে।
এই যান্ত্ৰিকতা পৃথিৱীত ।
তুমি মাথো মোক আশীবাদ কৰা আজি যন্ত্ৰ মানৱক মন্ত্ৰ কৰি পোহৰৰ সঠিক
বাট দেখোৱাবলৈ।
ইতি তোমাৰ নাতি।
জীৱনৰ এক আনামী সপোন
এফালে সৰি পৰা ,
জীৱনৰ এখিলা ৰঙীন পাত
আনফালে নতুনকৈ পূখা মেলি এটি কুঁহিপাত
জীৱনৰ এক আনামী সপোন |
জীৱন সঁচাকৈয়ে বৰ অনুপম ।।
Monday, 4 May 2020
তোমাৰ উঁঠৰ হাঁহি
এটা উজ্জীৱিত হাঁহি সেউজ বোলসনা
তোমাৰ উঁঠৰ হাঁহি
হৃদয় নদীত ... উত্ৰাৱল যৌৱনৰ
তুলনাবিহীন তোমাৰ সেই মিঠা হাঁহি...
Friday, 1 May 2020
জীৱন মানে কি ?
জীৱন মানে কি নাজানো , জীৱনৰ সংজ্ঞা ডাঙৰ হোৱাৰে পৰা বিচাৰি ফুৰিছো ,কিন্তু মনে বিছাৰী ফুৰা উত্তৰ পোৱা নাই। মোৰ মতে জীৱনৰ সংজ্ঞা ৰামধেনু .........জীৱনটো যুঁজৰ ঠাই যুঁজ কৰি থাকা ইতিবাচক চিন্তাৰে দেখিবা এদিন তুমিও জয় হবা যুঁজাৰু জীৱনে কেতিয়াও বাৰ নামানে । জীৱনতোক উপভোগ কৰিব শিকা এটা গানৰ দৰে,, দুখবোৰ প্ৰাণ কৰা নীলকণঠ দৰে ,সুখ বিলোৱা অমৃতৰ দৰে .,তেতিয়া জীৱন হৈ পৰিব ৰামধেনু দৰে ..,,''আহক আমি জীৱনতো সাতু ৰঙি কৰি তুলো'' ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
জীৱন সমাবেশ...................জীৱনত বহুত সময়ত বহু জনৰ সানিধ্য লাভ কৰা যায় । তেওঁলোকৰ জূৱন কাহিনী শুনি মোৰ অনুভৱ হৈছিল জীৱনতো এখন গতিশীল নাটকৰ দৰে য'ত সমাবেশ ঘতিছে সুখ দুখ শান্তি অশান্তি ষ। কোনোবাই যদি চকুলো টুকি টুকি জীৱনটো পাৰ কৰিছে
আৰু কোনোবাই কাৰোবা চকুলো মুচি দিছে ,কোনোবাই হাঁহি হাঁহি যান্ত্ৰণাবোৰ জয় কৰি জীৱনৰ জয়দগান গাইছে ।যেতিয়া আমি নিৰাশাত ডুবি যাওঁ সেই সময়ত পাহৰি যাওঁ জীৱনটো যে সংগ্ৰামৰ স্থল বুলি ।
Sunday, 26 April 2020
নিঃকিন হৃদয়ৰ মৃত ব্যথা
নিঃকিন হৃদয়ৰ মৃত ব্যথা
তুমিতো নোহোৱা মোৰ কোনোকালে
তথাপিও তোমাৰ অপেক্ষাত ৰৈ থাকিম
হৃদয় কাৰাগাৰত বন্দী কৰি থ’ম তোমাক
জন্ম জন্মান্তৰলৈ ।
Tuesday, 21 April 2020
এটা প্ৰেমৰ আবেলি সোণোৱালী।
এটা প্ৰেমৰ আবেলি সোণোৱালী । ফেৰীঘাটত ৰৈ আছো তোমাৰ অপেক্ষাত । তুমি দেখোন নাহিলা । কি বা বেয়া পালা নাজানো ।
আকাশ ৰাঙলী কৰি অহা ফাগুন
আকাশ ৰাঙলী কৰি অহা ফাগুন তুমি গ’লাগৈ ।
লগতে লৈ গ'লা ৰিৱ ৰিৱ পছোৱা জাক ।
মাথো এৰি গ'লা ধুলিয়ৰি বতাহ ।
তুমি অহা বুলি সাক্ষী কৰি গ'লা
নঙঠা শিমলুজোপা ।
এতিয়া ছাগৈ অৰণ্যত সিচঁৰিত হৈ পৰিছে
শুকান পাত ।
Sunday, 19 April 2020
Friday, 27 March 2020
১০ম খণ্ড
১০ ম
পূঁৱা শুই উঠিয়ে পোনে পোনে গোঁহালীলৈ গ’লো। গৰুকেইটালৈ চাই দখিলো ,গৰু কেইটা শুই আছে। গাঁৱত এটা কথা আগৰৰ পৰাই প্ৰচলিত হৈ আহিছে যে গৰু যদি শুই থাকে তেতিয়া বানপানী নহয় আৰু যদি ঠিয় হৈ থাকে তেন্তে বানপানী অবধাৰিত। মোৰ মনটো বেয়া লাগি গ’ল। এইবাৰ খেতি বেয়া হ’ব। গোহালীটো চাফা কৰি গৰুকেইটা চোতাললৈ উলিয়াই আনিলো। আগদিনাই যোগাৰ কৰি ৰাখিছিলো গৰু নোৱাবলৈ সকলো বস্তু । আজি গৰু বিহু ।আনদিনাতকৈ আজি গাঁওৰ মানুহবোৰ সোনকালে উঠিছে ।জীয়ৰী বোৱাৰীসকলে ঘৰ চোতাল চাফ চিকোন কৰাত ব্যস্ত হৈ পৰিছে ।যোৱা ৰাতি হৈ যোৱা ধুমুহা জাকে ঘৰৰ চোতালবোৰ গছৰ পাতে ঢাকি ৰাখিছে ।কোনোৱে গোহালিত গাই খিৰাইছে ।পুৱাৰ কোমল ৰদ জাকৰ মিঠা স্পৰ্শত মনতো ভাল লাগি গল । নিশা বৰষুণ জাকে গছ বনবোৰত যেন বহাগৰ যৌৱন ঢালি গলহি । সদায় দেখা গছ-পাত তৰু-লতা সকলোতে পুৱা ৰদ জাকে এক মিঠাবৰণ সানিছে ।ঢাপৰ নাহৰ কেইজোপাই কুঁহিপাত মেলি সেন্দুৰীয়া বৰণ লৈছে ।ৰিব ৰিব মলয়া বতাহে নাহৰৰ কোমল পাতত চুমা দিছে ।
মায়ে মাহ-হালধি আনি গৰুকেইটা নোৱালে ।
: দেৱ আহা, হাত –মুখ ধুই চাহ একাপ খাই লোৱাহি , ৰাইজে গৰু উলিয়াই আনিবই এতিয়া।
: হ’ব বলা গৈ আছো।
হাত-মুখ ধুই চাহৰ ওচৰত পালেহি।ন-বৌয়ে কাহঁৰ বাতিত এবাতি চিৰা আৰু একাপ চাহ আৰু কালি বনোৱা তেলপিঠা আৰু সুতুলি পিঠা একাঁহী দিলেহি। চাহ খাই থাকোতেই দেখা পালে দুই এজনে গৰু আনিছেই।মি লৰালৰিকৈ চাহ খাই ,আগদিনাই যোগাৰ কৰি ৰখা পানীলাও ,কেৰেলা, বেঙেনা, ঠেকেৰা, কুটকুৰি হালধি ইত্যাদিৰে বনোৱা বাহৰ গৰু চাকৰ চালনিখন লৈ ওলাই আহিলো। বাৰিৰ পিছফালৰ পৰা মাখিলতীৰ ডালকেইটামান কাটি ল’লে। কাৰণ গৰুবিহুৰ দিনা গৰুক মাখিলতীৰে কোবাব লাগে। লাহে লাহে গৰুকেইটা খেদি ঘৰৰ পৰা ওলাই আহিল। লগত ভতিজাটো ।তাৰ মনত কি ৰং সি চিঞৰী চিঞৰী গাইছে লাও খা বেঙেনা খা । সকলোৰে মনত আনন্দ ,চিঞৰ বাখৰ, কোনোবা এটাই গৰুৰ সলনি পানী মানুহৰ গালৈকে মাৰি দিছে ,মুঠতে আনন্দৰ সীমা নাই। গৰুৰ গালৈ পানী মৰা শেষ হলত সকলোৱে নিজৰ নিজৰ বনাই অনা গৰু চাক লৈ গৰু বোৰৰ পিছে পিছে দৌৰ দিলে। গৰুৰ গালৈ লাওঁ , কেৰেলাবোৰ মাৰি সকলোৱে গালে-“লাওঁ খা, বেঙেনা খা …..
ঘৰলৈ আহি। বাহিৰে বাহিৰে গোঁহালীৰ মুধচত চাক আৰু মাখিলতীখিনি গোজি দি থৈ আহিলো। ইফালে ঘৰত আৰু বহুত কাম আছে। নামঘৰলৈও যাব লাগে। ঘৰৰ কামখিনি নদীত গা ধুৱলৈ ওলালো সদা ৰৈ আছে । নদীত গা ধুই থাকোতে সদায়ে কলে কালি যে কৈছিলো বিহু কথা আচলতে বিহুলৈ নাযাও নহয় ফুটবল খেল চাৱ যাম ।ফুটবল বুলি কলে এপাই যাৱ নিদিয়ে ।মেট্ৰিক পৰীক্ষা শেষ হৱ এদিন থাকোতে ঘৰৰ পৰা পলাই গৈ ফুটবল খেলি ভৰি এখন লেঙেৰা কৰি আহিছিলো আৰু ঘৰত গঢ়িন হৈ সোমাইছিলোহি যেন মই কতো দুখ পোৱা নাই ।
দুপৰীয়া ভাত সাঁজ খাই সদা লগত ফুটবল চাবলৈ ওলালো । এটা সময়ত নাৰায়ণপুৰ খেল পথাৰত পালো । খেল আৰম্ভ হবলৈ আৰু আধাঘণ্টা বাকী আছে । আমাৰ জাতীয় সংগীত অ মোৰ আপোনাৰ দেশ সংগীতেৰে খেল উদ্যোধন কৰিলে । হঠাতে কোনোবাই মোক মতা শুনিলো দেব দেব । চাই দেখো সেই কলেজীয়া প্ৰেয়সী দেখোন ।মই একো ক’বই নাপালোঁ… দেখা লগে লগে অলপো পলম নকৰি তাই চিঞৰি উঠিল—অহ.. হাই…তুমি…. ইয়াত…..??? ইচ্ যেন মই তাই মোমায়েকৰ বিয়াত হে আছো…তাইৰ ৰিয়েকশ্যনটো দেখি তেনেকুৱাই লাগিল….জাতীয় সংগীত শেষ তাৰ পিছতে আমাৰ মিলন সংগীত বাজি উঠিল….
মই বোলো—অ…হাই….এই খেল চাব আহিলোঁ…
• অ’ অ’ … আমিও মা ঘৰলৈ আহিছিলো ফুটবলখেল আছে বুলি শুনি গুছি আহিলো পিছে তোমাৰ খৱৰ কোৱা বহুত দিন লগ পোৱা নাই ।তুমি কিন্তু আগৰ বুদ্ধুতোৱে হৈ আছে । কত থকা আজিকালি । ......বাপৰেই ইমান সুপা প্ৰশ্ন । তাতে আকৌ বুদ্ধু ।লগত থকা পেতুৱা খুড়া আগত লাজ দিছে ।
• বাংগালোৰত থাকো আজি দুদিন হৈছে ঘৰলৈ অহা ।লগৰ এটায়ে খেল চাৱ লৈ আহিলে ।
• অহ পাহৰিছিলোঁ… অই শুনাচোন,… এয়া মোৰ হাজবেণ্ড সুৰুয… আৰু সুৰুয, এয়া মোৰ ক্লাছ ফ্ৰেণ্ড……..অমুক……
ধেইত তেৰি…. খুৰাক নহয়…পতিহে সেইজন….মইও সৌজন্যতাৰ খাতিৰত হেল্ল’ জাতীয় কিবা এটা দিলোঁ… শুনিলেনে নাই নাজানো… প্ৰত্যুত্তৰ হিচাপে তেওঁ হাঁহিটো মাৰি হেল্ল’ বুলিয়ে ক’লে যেন পাওঁ… মই তেওঁনো কি কয় ইমান আগ্ৰহেৰে অপেক্ষা কৰা নাছিলোঁ। খেল ইতিমধ্যে আৰম্ভ হৈ গৈছে…
কোলাৰ কেঁচুৱাটোৱে সম্ভৱ মানুহৰ ভিৰত অশান্তি কৰিছিল নেকি…প্ৰেয়সীয়ে এগৰাকী দায়িত্বশীল মাতৃৰ দৰে নিচুকাবলৈ যত্ন কৰিছিল কিন্তু নোৱাৰিলে… মই খেল চাই থকাৰ মাজতে মাজে মাজে প্ৰেয়সীয়ে চাও… এবাৰ চকুৱে চকুৱে পৰিল… চকুৱে চকুৱে পৰাত..তাই ক’লে… ভিৰ যে..অলপ আমনি কৰিছে।
কিন্তু মগজ…বেয়া হ’ল তেতিয়া যেতিয়া কেঁচুৱাটোৱে মোক দেখি হাঁহিব খোজোঁতে তাই কৈ উঠিল…
• কিনো… কিনো…. মামাৰ ওচৰলৈ যাবা…
• মামা….বুদ্ধু মামা !!!!
• কোন…?? কোনো মামা ওলাল ইয়াত…??
কথাটো কৈ কেঁচুৱাটো মোৰ ফালে আগবঢ়াই দিয়াত হে বুজিলোঁ…মামাটো চোন মইয়ে….হে ভগৱান ৰক্ষা কৰা মোক ।
এতিয়া দৃশ্যপট মন কৰক…. মানুহে গিজগিজাই থকা খেল পথাৰত খেলোৱৈ বল লৈ দৌৰি আছে… মই বাউণ্ডাৰীত, কাষত হাজবেণ্ডৰ সৈতে আছে মোৰ প্ৰাক্তন প্ৰেয়সী…আৰু মই প্ৰথমতে প্ৰেয়সীৰ ক্লাছ ফ্ৰেণ্ড আৰু পিছলৈ মামা ৰূপ ধাৰণ কৰি প্ৰেয়সীৰ সন্তান মানে ভাগিনক কোলাত লৈ নিচুকাই আছো। আচলতে ভুলতো মোৰেই আছিল বুদ্ধু কথা নকৈ ব্যৱসায় কথা কৈছিলো ।
নব্বৈ মিনিটৰ খেল চাই শেষ হ’বৰ হ’ল… তেতিয়াও মামা ভাগিনৰ খেলখন শেষ হোৱাৰ কোনো আশা নাই… মাজে মাজে প্ৰেয়সীৰ মোকে শুনাবলৈকে কেচুৱাটোক কয়… “ইছ…মামা পাই মোক পাহৰি গল আউ…নহ্…নহ্ ধুনু… হয়নে…অ বুলু হয়নে…?? আৰু মাজে মাজে সদা চিকুত
লগে লগে কেঁচুৱাটোৰ এটা মিচিকিয়া হাঁহি মোৰ খঙে চুলি আগ পাঁও পাঁও ।টুপি পিন্ধ্ থকা কাৰণে খংটোই যেনিবা ৰণছন্দী মুদ লোৱা নাই ।
সেই হাঁহিটোৰ কথাকে আকৌ হাজবেণ্ডক কয়….হাজবেণ্ডে মোলৈ চাই কয়—
‘আপুনি বাৰু আমনি পাইছে নেকি’?
ক’বলৈ মন গৈছিল পেতুৱা তই কি বুজিবি …আপোনাৰ পত্নীয়ে ডাঙৰীয়া…এইবোৰ তেনেই সাধাৰণ কথা…নকওঁ… মিচিকিয়াই হাঁহি এটা মাৰি একো নাই বুলি কৈ থওঁ…
খেলৰ অতিৰিক্ত সময়তহে প্ৰেয়সীৰ মোৰ পৰা এই অতিৰিক্ত দায়িত্বটো কমালে…খেল শেষ হোৱাৰ পাছত ক’লে…
নাই নাই এনেকে খেল চাব দিগদাৰ জানানে… ইয়াকলৈ খেল চাব আহিব নোৱাৰি… মানুহ বেছি যে বৰ আমনি কৰে পাই…
--তাইক কবলগা ধেৰ কথাই বুকুত থুপ খাই আছিল, জুখিব পৰাহেঁতেন সঠিক হিচাপটো দি দিলোহেঁতেন বুকুখন ইম্মান গধুৰ হৈ পৰিছে বুলি। এহ যাহ, দুখ সকলোৰে থাকে, জীৱন মানেইটো সুখ দুখৰ মিশ্ৰিত অভিজ্ঞতা, সুখী হোৱাৰ বাসনাতে বুকুত পুহি ৰাখিছো এবুকুৰ দুখ ।এদিনাখন আমি বিয়া হ’ম ৷ একেলগে থাকিম ৷ দুখ, সুখ, হাঁহি, ক্ৰন্দণ, বেদনা এই সকলোবোৰ ভগাই ল’ম ৷ আমাৰ এখন সৰু সংসাৰ হ’ব ৷এবোৰ কথা তেতিয়া ভাবিবলৈয়ে সময়ে নাপালো ।এই দুখ নাথাকিলে সুখৰ মাদকতাই বা ক'ত। গতিকে দুখী হওঁ আৰু জীৱনতো উপভোগকে কৰো।তোমাক ভালপোৱাৰ কথা আছিল কথাটো কিন্তু এখন অসমাপ্ত পাণ্ডুলিপি হ'ল।
নামঘৰত পাওতে ৰাইজে প্ৰাৰ্থনা আৰম্ভ কৰিলেই।মই লৰালৰিকৈ গৈ যোগ দিলো। গৰু বিহু দিনা সেৱা জনায় সৰুৱে ডাঙৰক। পৰম্পৰাগতভাৱে চলি অহাৰ দৰে আজিও কোনো ব্যক্তিকম হোৱা নাই। গাঁওৰ বয়োজেষ্ঠকেইজনে গাওঁৰ নীতি- নিয়মৰ বিষয়ে কলে আৰু গাওঁৰ সভাপতিয়ে ৰাইজক নামঘৰেত প্ৰথম বিহু মাৰিবলৈ অনুৰোধ জনাই ভাষণ সামৰণি মাৰিলে। বিহু বুলি ক’লে সকলোৰে মন নাচো নাচো, তাতে যেতিয়া সভাপতিয়ে আদেশ কৰিলে কোনে পাই সিহঁতক। সকলো বহাৰ পৰা উঠি আহিল বিহু মাৰিবলৈ সাজু হল গাঁওৰ সাতুলা ঘৰত। আমাৰ মাষ্টৰ দাইয়ে বিহুৰ পদটো আৰম্ভ কৰিলে-
“ ৰাইজৰ পদুলিত
গোন্ধাইছে মাধুৰী
কেতেকী মলেমলায় অ’
গোবিন্দাই ৰাম”
মুঠতে আনন্দৰ সীমা নাই। গাঁওৰ গাভৰুহতঁৰ মনো নাচো নাচো। কিন্তু নামঘৰত নাচিব নোৱাৰা বাবেই নিজকে জোৰেৰে ধৰি ৰাখিছে। ৰাইজে ৰাতিলৈ গঞাৰ সাতুলা ঘৰত হুচৰি মৰাৰ বাবে সিদ্ধান্ত লৈ প্ৰাৰ্থনা সভা সামৰিলে। মই জনাই নাছিলো সাতুলা যে আমাৰ পিতাই ।
মানুহৰ বিহু। মায়ে পুৱাই গৈ মাতি থৈ আহিছিল ওচৰৰ মানুহকেইঘৰক শলিতাৰ বাবে। আহোম মানুহৰ এটি পৰম্পৰা আছে। বিহুৰ দিনা মৃতকক পূজা কৰা। কোনোবাই মাছ- মাংস ,পিঠা, বৰা চাউলৰ সান্দহ, দৈ, আদি বা কোনোবাই আকৌ বৰা চাউলৰ ভাপত দিয়া বৰা ভাতে মৃতকক পূজা দিয়ে। এইবাৰ আমাৰ ঘৰত সান্দহ, পিঠা , হাঁহৰ মাংস আদিৰে মৃতকৰ পূজাৰ বাবে যা-যোগাৰ কৰিছে। মায়ে শলিতাৰ বাবে কৰণিপাত কাটি তাত চাৰিখন ঠুৰিয়া তামোল দি সজালে। পানী চতিয়াই পাৰণী ধাৰিখন পাৰি দিলে। তাতো তামোল এখন দিলে। চাকি গছ জ্বলাই , কাঁহৰ বাটিত সজাই ৰখা সাজ(ৰহি)খিনি আৰু খাবৰ বাবে যোগাৰ কৰি ৰখা সকলো নৈবেদ্য আগবঢ়ায় সেৱা জনালে। পোথাদেউই মোক সেৱা কৰিবলৈ কোৱাত মই একান্ত বাধ্য ছাত্ৰ দৰে সেৱাজনাবলৈ আঠুকাঢ়ি বহিলো। আৰ্শীবাদ দিলে ককাদেউতাই । ঠিক তেনেতে গাঁওৰ হুচৰি জাকে আমাৰ পদুলিত জয়ধ্বনী দিলে জয়গুৰু গৃহস্থ কুশলথে কি ........। হুচৰি সামৰি বিহু জুৰিলে স্বৰ্গদেউ ওলালে বাটচৰা মূখলৈ ঐ দুলিয়াই পাতিলে দুলা .... বিহু শেষ হল ।মোক মায়ে শৰাই লৈ সেৱা কৰিবলৈ কলে । ময়ো শৰাই খন লৈ ৰাইজৰ ওচৰত সেৱা জনালো । বিমল দাইটিয়ে আশীৰ্বাদৰ কৰিছে ।আশীৰ্বাদৰ মাজতে কোনোবাই কোৱা শুনিলে এইবাৰ বহাগতে আমাৰ দাইটি বিয়াখনো হয় যেন।মই লাজত ৰঙা চিঙা হৈ পৰিছিলো । মই জানিছো এইকেইটা মোৰ ধুৰন্ধ ভটিজায়ে হৱ । এই দৰে বিহু আৰম্ভ হ’ল। বিহু মাৰি আমনি নেলাগে। দুভাগ ৰাতিলৈকে বিহু মাৰি পাৰ কৰিছিলো আমি। কেনেকৈ বিহুৰ দিনকেইটা পাৰ হৈছিল গমকে নাপাইছিলো তাৰ মাজতে আকৌ বহাগী উৎসৱ বাবে যা-যোগাৰ কৰিছিলো এইদৰে ।
Wednesday, 4 March 2020
৯ম খণ্ড
৯ ম খণ্ড
কুউ কুউ কুউ ..............পূৱতি নিশা কুলিজনীৰ মাতত মোৰ টোপনি ভাঙিল ।অদুৰ পাহাৰৰ নামনিত এজনী কেতেকীয়ে গগন ভেদা চিঞৰ । হয়তু কেতেকীয়ে লগৰী বিছাৰী ফুৰিছে । মই মবাইলৰ বুটামটো পিটিকি সময় চালো । ৰাতিপুৱা ৪-৪৫ বাজিছে । মই বিছনাৰ পৰা নামি খিড়িকীখন খুলি বাহিৰলৈ চালো ।বাহিৰত পোহৰৰ আগমন ঘটিছে ।কুলিৰ মাত ৰিণিকি ৰিণিকি কাণত পৰা দিন ধৰি বুকুৰ উচপিচনিবোৰ ক্ৰমে বাঢ়ি আহিছে দিনকদিনে । ফা গুনে মেলানি কাহানিবাই মাগিলে, চ'তেও দুদিনৰ পাছতেই বিদায় ল'ব । তাৰপাছত ব'হাগ আহিব, ।দেই-পুৰি শেষ কৰি আনিছে মোক । তথাপিও ক'বও নোৱাৰো কাকো, দেখাবও নোৱাৰো কাকো বুকুৰ পুৰনিবোৰ, অসহায়বোৰ । ''বুকুত উমি উমি জ্বলিছে তোমাৰ নামৰ এটুকুৰা জীয়া জুই'' । ৰৈ ৰৈ বিনোৱা চৰাইৰ ৰাতিটো… এপল দুপল কৈ হাতত সাৰে ভৰিত সাৰে পাৰ হৈ যায় । দুচকুৰ পতাত আঁকি লোৱা সপোনৰ শৰালি জাক দোকমোকালিতে জাকি মাৰি আকাশত হেৰাই যায় । বহুদিনৰ পিছত গাওঁৰ ৰাতিপুৱাতো দেখা পাইছো ।ৰ্দজাখন খুলি বাহিৰলৈ উলাই আহিলো ।এজাক ৰিৱ ৰিৱ মলয়া বতাহ দেহমন শীতল কৰিছে ।এখোজ দুখোজকৈ গাওঁৰ মাজেৰ বৈ যোৱা সেই সৰু নৈখনৰ ফালে আগবাঢ়িলো ।আজি চিনাকী গাওঁখন অচিনাকী লাগিছে ।গাওঁৰ উদং পথাৰখনত এতিয়া ঘৰে আৱৰি ধৰিছে ।মই আহি আহি নৈ পাৰত থিয় হলোহি তেতিয়া পূৱ আকাশত বেলিটো ভুমুকি মাৰিছে ।হঠাতে উত্তৰফালে থকা পাহাৰটোলৈ চকু গল .পাহাৰটো আগৰ দৰে সেউজী নহয় .পাহাৰৰ বুকু উদং দুৰৈৰ পৰাই মাটি দেখা পাই ।এদল চোৰাং ব্যৱসায়ৰৰ হাতত সেউজী প্ৰকৃতিয়ে মৃত্যু ক্ষণ গণিছে ।গাওঁৰ মানুহবোৰ নিশ্চুপ ।আঃহ নিৰস শুকান বতাহ জাকে মোক বৰকৈ আমনি কৰিছে যেন কাণে কাণে কৱ বিছাৰিছে আমাক ধবংস কৰা ফল আৰু কিছুদিনৰ পাছতে ভুগিবি ।পাহাৰটো মনৰ কথাখিনি যেন মোৰ কাণে কাণে সুহুৰীয়া কৈ গল ।তেতিয়াও কেতেকীজনীয়ে চিঞৰীয়ে আছে ।কেতেকীজনী মাতে মোক বিষণ্ণ কৰি তুলিছে ।কেতেকীজনী দৰে নিজকে অকলশৰীয়া লাগিছে।মই আৰু ক্ষন্তেক সময়ৰ কাৰণেও ৰৈ থাকিৱ নোৱাৰিলো ।
তেতিয়া বেলিটোৱে পূৱ আকাশত ঢল ফাত মেলিছে ।মই এখোজ দুখোজকৈ আহি ঘৰৰ বাৰি কাষ পলোহি ।হঠাতে এটা গন্ধ নাকত লাগিল ।এটা চিনাকী গন্ধ .কিহৰ গন্ধ হৱ পাৰে মনত পৰা নাই ।কথনা নে কেতেকীফুলৰ ।মনতো ভাল লাগি গল ।প্ৰকৃতিয়ে নিজৰ বৰণ সলাই ন’ কুঁহিপাত মেলিছে । চাৰিওফালে মাত্ৰ এক বুজাব নোৱাৰা শিহঁৰন ।। সকলোৱে মনত নতুন আশাৰ সপোন ঘৰ সাজিছে , কোনোবাই জীৱন সংগী বিচৰা, কাৰোবাৰ প্ৰিয়জনক লগপোৱাৰ আশা …….।। বিহুলৈ মাত্ৰ এদিন আছে । এই কেইদিন দেউতা ককাইদেউ ভাইতি ঘৰৰ কাম বাহিছে ।পাকঘৰত ৰসৰ গন্ধই আমোল মোলাই আছে । বিহুত সাঁজ নহলে নহয় আমাৰ । মায়ে চকুৱা , বৰা ধানৰ চাউল মিহলাই ৰসিও বনাইছে ছাগৈ । মোৰ জিভা পানী উলাইছে ।পিছে কওঁ কাক ন-বৌও কামত লাগি আছে মাক কলে চেকনিয়ে কুবাব পাৰে চেঃহ কি কৰো । বিহুৰ যোগাৰ প্ৰায় হৈছে , মাত্ৰ গৰু বিহুৰ দিনাৰ বাবে গৰু চাক কেইখন আৰু পঘা কেইদাল বনাবলে বাকী আছিল দেউতাই বনাই আছে ।মই তাকে চাই আছো ।হঠাতে পদুলিফালৰ পৰা কোনোবাই মোক মাতিলে ঐ এটো দেৱ নহয়নে ।মই চালো সদা দেখোন ।আৰে সদা কত যাৱ ৰাতিপুৱাই পুৱাই ।আহ চাহ খাও ।
• নিচাদেউ গৰু পঘা বাতিছে ।তৰাজৰি দুডাল মান মোক দিবচোন ।
• নিবি বোপাই ।দেউতাই তাক কলে ।
• ঠিক আছে নিচাও ।দেৱ তোৰ যে খৱৰখাতি নাপাওঁ তই আমাক পাহৰিয়ে গলি বুলি ভাবিছিলো ।
• ধেত তেৰি তহঁতক পাহৰিম নে ।
• তই নাপাহৰৰ মই জানো ।নিচাদেউ এপাদেউ ঘৰত নাই নেকি মাত শুনা নাই যে ।
• আছে ও চাহ বনাই আছে ।
• ন-বৌ নাই নেকি বুঢ়ি মানুহজনীক চাহ বনাব লগাইছে যে।তেনেতে ন-বৌয়ে চাহৰ ঠালিখন লৈ উলাই আহিলে ।
• কোন ঔ এটো বহুত দিনৰ মুৰত এদিন আহি মোৰ বদনাম কৰিব আহিছে
• অহ আপুনি শুনিলে মানে ।
• শুনি আছিলোতু । জানা ভাইটি তুমি নাই বুলি ইহঁতকেইতাক ছাঁটোকে দেখিবলৈ নোপোৱা ।
• ঐ দেৱ তই ন-বৌ কথা বিশ্বাস নকৰিবি ।
• নকৰো বাৰু ।তই এতিয়া চাহ খা ।পিতাই চাহ খা ঠাণ্ডা হৱ ।
• পঘাডাল বাতি শেষ কৰি লওঁ ।
আমি দুটায়ে অৰ তৰ কথা পাতি চাহ খোৱাত ব্যস্ত হলো ।কখা মাজতে মই তাক গধুলি আমাৰ ঘৰলৈ আহিৱ কলো ।ঠিক আছে আহিম বাৰু বুলি কৈ সি পিতাই পৰা তৰাজৰি দুডাল লৈ গল গৈ ।ময়ো উঠিলো । বাৰীলৈ সোমাই গ’লো। বাৰীৰ মাজেৰে পাৰহৈ যাওঁতে মোৰ চকু পৰিল জেতুকা জোপালৈ। বাৰীতে জেতুকা আছে অথচ লোৱা মানুহ নাই।ন-বৌক কৱ লাগিব আজি বহুত দিন হল জেতুকা নোলোৱা তামোল কেইজোপাত থকা কপৌ কেইজোপাও সুন্দৰকৈ ফুলি উঠিছে। মনটো বুজাব নোৱাৰা আনন্দৰ ভাব। সকলো মানুহৰ এনে হয় চাগে বসন্তৰ বতৰত। কাইলৈ গৰু বিহু । দিনটো ইফাল সিফালকৈ যেনে তেনে পাৰ কৰিলো ।
জুহালৰ কাষতে বহি গৰু চাককেইখন বনাই আছো। মায়েও পিঠাৰ খুলা আৰম্ভ কৰিছে। মাজে মাজে মোক দুই এখন খাবলৈ দি আছে। এনেকৈ খাই থকাতো মোৰ সৰুৰে পৰা অভ্যাস। ক’তবাৰ গালি খাইছো ।কেতিয়াবা দুই এধকা পিঠিত পৰিছিল তথাপি মোৰ লাজ নাই ,আচলতে এনেদৰে গৰমে গৰমে খোৱাৰ আমেজটো আৰু মা হাতৰে এচাৰি কুৱ খোৱা আমেজটোৱে বেলেগ ।অৱশ্যে তেতিয়া মই বহুত দুষ্টও আছিলো ।মা হাতৰ চেকনি কুৱ খাই যেতিয়া অন্তধ্যান হৈ বাৰীৰে কোনোবা এজোপা গছৰ উঠি চাই থাকো কোনে কোনে মোক বিচাৰী ব্যাকুল হয় ।সেই কথাবোৰে আজিও মোৰ মন সজীৱ কৰি ৰাখিছে । কামৰ মাজতে মায়ে সুধিলে –
• দেৱ অকনমান খাবি নেকি?
• কি ,সাজ?
• অ’ খাৱ যদি বৌয়েৰক আনি দিৱ ক ।
• নেলাগে এতিয়া সদা আহিম বুলি কৈছে । সি আহিলে দুয়োটাই একেলগে খাম ।
• হ’ব তেন্তে মই লৰালৰিকৈ পিঠাকেইটা বনাই লওঁ। ঠিক তেনেতে সদা আহিলে । এপাদেউ এপাদেউ বুলি চিঞৰী জুহাল পালেহি ।
• শনি তোৰ নাম লওঁতে আহি পালেহি ।বহুত জী থাকিবি ।
• এপা সাজ খাৱ আহিছো ।আমাৰ ন-ছোৱালী বৌ নাই নেকি ।
• আছো ও । মই এতিয়া ন-ছোৱালী নহয় অ ।ন-ছোৱালী কথা এতিয়া তোমালোকে চিন্তা কৰা ।
• : ঠিক আছে বাৰু এতিয়া সাজ উলিৱাক ।ঐ দেৱ বল বাহিৰতে বহোগৈ ইমান ধুনীয়া জোনাক ।
সি বাহিৰলৈ ওলাই আহিল। আকাশত জোনটো ডাঙৰকৈ ওলাইছে। আজি জোনৰ পোহৰ নেদেখা বহুত দিন হল । দুয়োটা চোতালত চকী দুখল পাৰি বহি কথা পাতিৱ আৰম্ভ কৰিলো । যথা সময়ত ভাত পানী খাই সি যাবলৈ ওলাল আৰু মোক কলে কালিলৈ টাউনত বিহু চাৱলৈ যাম ওলাবি । মই কলো ঠিক আছে বাৰু ।Hyderabad
Wednesday, 15 January 2020
৮ম খণ্ড
৮ ম খণ্ড
সময় ৰাতিপুৱা ।চেকেণ্ডাবাদ জংচন । মে মাহৰ গৰম ।সকলো যাত্ৰী ৰেলৰ পৰা নামিছে । মই খুৰা আৰু প্ৰিয়াও ৰেলৰ পৰা নামিলো ।মই প্ৰিয়াক এৰি যাব খুজিও ৰৈ গ’লো । চাওঁ-নাচাওঁকৈ উভতি চালো প্ৰিয়ালৈ। সেই একেই স্নিগ্ধ, শান্ত সমাহিত পোহৰ পোহৰ লগা চিনাকি মুখ। অবাক হৈ ক’ব নোৱাৰাকৈয়ে থৰ লাগি চাই ৰলো প্ৰিয়া মুখলৈ। পাতল ওঁঠ দুটাত মিচিকিয়া হাঁহিটো লাগি আছে। উজ্জ্বল দুচকুত কৌতুকৰ তিৰবিৰণি । অসম্ভৱ ধুনীয়া তাইৰ চকু দুটা। মোৰ কৱ মন গৈছিল “তোমাৰ দুচকুৰ নীলাখিনিত মোৰ সদায়ে ডুবি থাকিবৰ মন যায় প্ৰিয়া। তুমি কাজল সানিবা চকুত। মোৰ ভাল লাগে। তোমাৰ ওঁঠযুৰি আৰু মোহনীয়া । আনে তোমাক ৰৈ ৰৈ চাওঁক সেয়া মোৰ সহ্য নহৱ কজানি। তুমি মোৰ। তোমাক তেনেকৈ ৰৈ ৰৈ তধা লাগি চোৱাৰ অধিকাৰ অকল মোৰহে । ওঁঠত পাতল গুলপীয়া ৰঙৰ লিপষ্টিক।আজি দুদিন বিনিদ্ৰ ৰজনীয়ে তাই চকুৰ তলৰখিনি অলপ কলা পৰিছে!প্ৰিয়া ৰুপ দেখি খালি হৈ গৈছে মগজু ভিতৰখন। বুকুৰ ভিতৰতহে যেন পাতল ঘূৰ্ণী বতাহ এজাকে বা-মাৰলি তুলিছে! অজানিতে মূৰটো জোকাৰি দিলো। মন আৰু মগজুৰ মাজত সংযোগ ঘটাব পৰা নাই মই ।হয়তু এয়াই প্ৰেম ।খুৰাই বেগ কেইটা নমাই আছে ।ময়ো খুড়াক সহায় কৰিলো ।ষ্টেচনৰ পৰা বাহিৰলৈ ওলালো । বিচিত্ৰ এই মানব জীৱন| যিটো বিচাৰোঁ সেইটো নাপাওঁ আৰু যিখিনি পাওঁ সেইখিনিক লৈ কেতিয়াও সন্তুষ্ট নহওঁ| নোপোৱাখিনিৰ বাবে হাহাকাৰ কৰোঁ; পোৱাখিনি ধৰি ৰাখিব নোৱাৰোঁ| ।লগৰ জন মোক নিবলৈ ৰৈ আছেহি । মই তাৰ গাড়ীত উঠিলো । সি গাড়ী চলিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে| হাতখন জোকাৰি বিদায় ললোঁ প্ৰিয়া আৰু খুড়া পৰা । চাওঁতে চাওঁতে নেদেখা হৈ গ’লো লাহে লাহে মই ওলাই আহিলোঁ ষ্টেচনৰ পৰা | কিবা খালি খালি যেন মনটো| এনে লাগিল যেন প্ৰিয়াই মোক কিবা ক’বলৈ থাকি গ’ল| সকলোৰে অলক্ষিতে তেওঁ যেন কঢ়িয়াই লৈ গৈছে অলপ বিষাদ অলপ ৰিক্ততা!প্ৰিয়াই কৈছিল খুড়াই হেনু মোক লগ পায় বহুত দিনৰ মূৰত প্ৰাণখুলি হাঁহিছে | নহ’লেতো দৈনন্দিৰ জীৱনৰ যিখন ৰুটিন তাত উশাহ ল’বলৈকো আহৰি নাথাকে! পিছৰখিনি বিছাৰি আছো কত হেৰালে ।
লগৰজনৰ ৰুম পালোহি । বাথৰুমত সোমালো ।বাথৰুমত সোমাই বহিছোহে আগলৈ হামুখি খাই পৰিলো কাৰণ ৰেলৰ সেই ঝক ঝক জোকাৰণিয়ে এতিয়াও মোৰ লগ এৰা নাই । যেনে তেনে কামফেৰা কৰিলো আৰু । গা পা ধুই ওলাই আহিলো ।সি মৰ কাৰণে অসমীয়া খোৱা যোগাৰ কৰিলে ।আৰু সি মোক খোৱাই বোৱাই শুবলৈ দিলে ।বিষেশ কথা পতা নহল ।কিন্তু মই শান্তিত শুৱ নোৱাৰিলো সেই ৰেলৰ জোকাৰণি ,খুড়া আৰু প্ৰিয়া কথাবোৰে আমনি কৰি থাকিল ।আবেলি ৫ মান বজাত টোপনি পৰা সাৰ পালো ।
• ঐ তই উঠিলিয়ে যে টোপনি পুৰ হল জানো ।
• ওম ।ইয়াত বহুত গৰম দেই ।
• ওম গৰম হয় আৰু । বল এতিয়া ঘুৰি আহো ।
• ৰ মই মূখ হাত ধুই লওঁ ।
• ঠিক আছে তই গা পা ধুই আজৰি হৈ ল ।মই চাহ খাবলৈ মিঠাই লৈ আহো ।তই আকৌ আমাৰ অসমৰ দৰে পানী ব্যৱহাৰ নকৰিবি ।ইয়াত পানী কিনিব লাগিব প্ৰয়োজন সাপেক্ষে ।
• ঠিক আছে তই যা । সি গলগৈ । চাল্লা অসমত এই গেলা গৰম হোৱা হলে পুখুৰিতে ডুব মাৰি থাকিলো হয় ।ইয়াত এতিয়া এচলো পানীয়ে গা ধুব লাগিব। মই ৰ্বাথৰুত সোমালো ।ঠাণ্ডাপানী গাত ধালি দিয়াত মনটো ভাল লাগি গল ।হাইদৰাবাদত নিজকে বিক্ৰী কৰিৱ আহিছো ।নাজানো কিমান দামত বিক্ৰী হম ।দিপ আহিলে ।সি মোক চিঞৰীলে
• ঐ দেৱ তই এতিয়ালৈকে হাতী গা ধুইয়ে আছ পানী শেষ কৰিলি ছাগৈ ।ওলা আৰু চাহ খাওঁ ।এতিয়া আৰু ওলাই নাযাও ।
• ধেততেৰি ইয়াত ইমান গৰম পানী ঢালিয়ে থাকিব মন ।
• থ আৰু পানী শেষ হৱ ।
• ওলাইছো ঐ ।মই বাথৰুমৰ পৰা ওলালো ।সি চাহ ৰেডি কৰিলে ।দয়োটাই চাহ খাবলৈ বহিলো ।দুয়ো চাহৰ কাপত সোহা মাৰিলো ।সি ইণ্টাৰভিউ কথা আৰম্ভ কৰিলে ।
• কালিলৈ ইণ্টাৰভিউত কি কৰিবি ।
• কি কৰিম আৰু মূখত যি আহে তাকে কম আৰু ।
• ধেততেৰি তই কলেজৰ সময় বুলি নাভাবি আকৌ ।অলপ গম্ভীৰ হ ।হাইস্কুলৰ ৰচনা বুলি নাভাবি না ।অকমান চিৰিয়াচ হ ।
তাৰ কথা শুনি তাহানি হাইস্কুলীয়াদিনত লিখা ৰচনাবিলাকলৈ মনত পৰিছে ।তেতিয়া দিনত অসমীয়াত ৰচনা মানেই ধৰ্মসিংহ ডেকাদেৱৰ ৰচনা বিচিত্ৰাখনেই সাৰথি ৷ সেইখন মেলি লৈ উৰাই-ঘুৰাই মুখস্থ কৰি লওঁ ৷ এইকেইখন ৰচনা মুখস্থ কৰাৰ কাৰণ হৈছে প্ৰত্যেক পৰীক্ষাতে এইকেইখনেই আহে ৷ মুখস্থও হৈ যায় ভাল কৈ ৷ পাছে ইমান দীঘল হৈ যায় যে লিখোতে লিখোতে মোৰ হাতৰ বিষ উঠি যায় ৷ চাৰ-বাইদেউসকলে কয়, ‘‘ৰচনাখন কিন্তু ৪/৫ পৃষ্ঠাৰ হ’ব লাগিব’’ ৷ কেতিয়াবা হাতৰ বিষ বেছি হ’লে মই ৰচনাৰ পৰা ১০/১২টা মান লাইন বাদ দি দিওঁ ৷ কিন্তু হাতৰ আখৰবোৰ ডাঙৰ ডাঙৰ কৰি দিওঁ যাতে চাৰ-বাইদেৱে কোৱাৰ দৰে ‘‘ৰচনাখন কিন্তু ৪/৫ পৃষ্ঠাৰ’’ হৈ থাকে ৷এবাৰ আকৌ ডিগ্ৰীত পঢ়ি থাকোতে কি লিখিছিলো জানে এটা দীঘল প্ৰশ্ন উত্তৰত ছুটি প্ৰশ্নটো উত্তৰ সোমাই আছিল । মই এলেহুৱাই লিখি দিলো ৩নং প্ৰশ্ন উত্তৰৰ ৪নং পেৰগ্ৰাফত চাওক ।এই ধাৰণৈটো কৰ পৰা আহিছিল জানেনে মই তেতিয়া মডেল পঢ়িব লৈছো তাত কিছুমান প্ৰশ্ন উত্তৰ তেনেকৈ লিখিছিল সেই কাৰণে মই এলেহুৱাই লিখি দিছিলো । আপুনি জানেনে এখন ৰচনাই মোক জীৱনত জোলোকে জোলোকে পানী খুৱাইছিল ৷ সেইখন হল ‘‘জীৱনৰ লক্ষ’’ ৷ এই লক্ষ্যবিহীন লৰাটোৱে কি ‘‘জীৱনৰ লক্ষ বিষয়ে ৰচনা লিখিম বাৰু ।
‘‘লক্ষ্যবিহীন জীৱন, কান্ডৰীবিহীন নাৱৰ দৰে’’ ৷এইখিনিলৈ ঠিকেই আছে ৷ কিন্তু ‘‘জীৱনৰ লক্ষ’’ মানে ‘‘মোৰ জীৱনৰ লক্ষ’’ ৷ সেই লক্ষ্যৰ কথা আনে কেনেকৈ লেখি দিব ? কেতিয়াবা ভাবো ডাক্তৰ হম কেতিয়াবা আকৌ ইঞ্জীনীয়াৰ হম বুলি ।মই পঢ়া টেবুল বহি চিন্তা কৰিবলৈ ধৰো, ‘‘মোৰ জীৱনৰ লক্ষ্যনো কি আচলতে ?’’তেতিয়া মোৰ বয়স ১৪ বা ১৫ বছৰ ৷১৪ -১৫ বছৰীয়া লৰা মন উৰি ফুৰে ।ধুনীয়া ছোৱালী দেখিলে প্ৰেমত পৰিব মন যায় ।হাইস্কুলত পঢ়ি থাকোতে এবাৰ বাই চাইকেলৰ পম খুলি ধুনীয়া ছোৱালীজনী ঘৰত সোমাইছিলো তাইক ছোৱা আশাৰে । তেতিয়া ভাবিছিলো তাই মন পোৱাতো মোৰ জীৱনৰ লক্ষ্য আছিল ।ভাবি নাপাওঁ কি নো মোৰ জীৱনৰ লক্ষ্য ৷সৰুতে ভাবিছিলো মই ডাঙৰ হৈ ডাঙৰ কোম্পানীত কাম কৰিম ৷ কাৰণ কোম্পানীত কাম কৰিলে মই ভাৰতৰ বিভিন্ন প্ৰান্তত ঘুৰি ফুৰিব পাৰিম ।কিন্তু ইমানবোৰ কথা এখন ৰচনাত কেনেকৈ লেখিম ?হাতৰ বিষ উঠি যাব দেখোন ! আৰু হাতৰ বিষ হলে ভলিবল খেলিব নোৱাৰি সেই কাৰণে ‘‘জীৱনৰ লক্ষ বিষয়ে ৰচনা কথা পাহৰি পেলাইছিলো ।
তেনেহ’লে কি কৰা ভাল হ’ব বাৰু ?৷ সমাধানো পাই গ’লো ৷ জীৱনৰ লক্ষ্য বাদ দি ৷ বাকীবোৰ ভালকৈ মুখস্থ কৰিলো ভাটৌটো দৰে ৷ এতিয়া আকৌ দিপে মোক জীৱনক চিৰিয়াছ হৱ কয় । ঠিক বন্ধু জীৱনত প্ৰথম আনৰ কথা শুনিম বুলি ঠিক কৰিছো । কিন্তু ইণ্টাৰভিউত কি কৰো মই নাজানো ।ইণ্টাৰভিউ কথা পিছলৈ কম আজিলৈ আহো ।
ৰাতিপুৱা সোনকালে শুই উঠিলো ।৯ বজাত সাক্ষাতকাৰ আছে এবিডছ নামৰ ঠাইখনত ।দিপে মোক ঠাইখনলৈ কেনেকৈ যাৱ লাগিৱ তাৰ এটা বৰ্ণনা দিললে ।তিনিখনমান চিটি বাছ সলনি কৰিৱ লাগিৱ ।খাই বৈ দুয়োটা ওলালো ।বেলিটোৱে খাঁও খাঁও ৰ্মূতি ধৰি আকাশত বিৰাজমান হৈছে ।দুয়ো বাছ ৰখা ঠাইলৈ আগবাঢ়িলো ।১০ এইচ নম্বৰৰ বাছখনত উঠিলো চেকেণ্ডাবাদলৈ বুলি ।চেকেণ্ডাবাদৰ আকৌ এখন বাছৰে যাৱ লাগিব ।বাছৰ কণডাক্তৰজনে তেলেগু ভাষাত সুধিলে মিৰো ইক্কাডিকি ৱেল্লালি নে কিবা এটা বুলি সুধিলে আৰু ।দিপে কলে চেকেণ্ডাবাদ ।তেতিয়াহে বুজিলো কত যাম সুধিছে । কণডাক্তৰজনে কলে পাডি ৰুপায়ালু ।দিপে ২০ টকা দিলে ।আৰু টিকত দুটা ললে ।মানে এটা টিকতত ১০ টকা ।
১১ মান বজাত সেই বিষেশ কোম্পানী কায্যালয়ত উপস্থিত হলোগৈ ।দিপ বাহিৰত মোৰ কাৰণে অপেক্ষা কৰিলে ।মই ভিতৰলৈ সোমাই গলো ।স্বাগতম কোঠাত থকাজনে সুধিলে
• yes whom you want to meet?
• I have come for interview জনাই নজনাই ইংৰাজী কৈ দিছো ।অসমীয়া মাধ্যমত পঢ়া লৰাই কি ইংৰাজী কম ।কোনোবাই ইংৰাজী কলে টিউৱ লাইটৰ দৰে দেৰিকৈ বুজি পাওঁ ।
• Oh . your name ?
• Dev . তেওঁ মোক বহিৱ কৈ কাঁচৰ ৰ্দজাখন ঠেলি ভিতৰলৈ সোমাই গল ।মই অলপ ভালকৈয়ে স্নায়বিক(nervous) হৈছো ।ডিঙিটো শুকাই গৈছে ।কাণ দুখনত কোনোবাই জুই লগাই দিয়া দৰে অনুভৱ হৈছে ।এবাৰ কাণ দুখন চুই চালো ।তেনতে receptionist জনে মোক ভিতৰলৈ লৈ গল ।ভিতৰত দুজনী ছোৱালী চকা লগা চকীত বহি আছে মোৰ সাক্ষাতকাৰ লবলৈ ।এইবাৰ কাণ দুখনে জুই বাহিৰ হোৱা যেন লাগিল ।মই may i come in বুলি সুধিলো ।
• Yes please .take your seat মোক তেওঁলোকৰ সন্মুখত থকা চকীত বহিবলৈ ইংগিত দিলে ।মই চকীত বহিলো
• Your good name ?
• Dev duwarah .
• Do you have any work experience ?
• Yes I have .
• What kind of experience please explain . ( এইবাৰহে মৰিলো কেনেকৈ বৰ্ণনা কৰো মই যে পথাৰত হালবাউ ধান খেতি কৰো দেউতা লগত ।মনত যি আহে তাক কলো )
• Tell me about yourself . এইটো বোলে সাক্ষ৩তকাৰৰ উমৈহতিয়া প্ৰশ্ন দিপে মোক কৈছিল ।সেৰৌ জীৱনৰ লক্ষ্য কি নাজানো ।এতিয়া নিজৰ বিষয়ে কি কম বাৰু ।তথাপিও চেষ্টা কৰিলো ।বোলে কথাতে কয় নহয় চেষ্টা অসাধ্য একো নাই ।মন্তফাকি সাৰোগত কৰি মোৰ বিষয়ে পাতনি মেলিলো ।
• OK SWAMI YOUR DOCUMENT . কথাষাৰ শুনি মই আচৰিত ।মোৰ কথাত ইমান মুগদ্ধ হলনে ।এই ষোল্লষী গাভৰুৱে মোক স্বামীবৰণ কৰিব ওলাল ।মই সেমেনা সেমেনকৈ তেওঁ মুখলৈ চালো ।
• SHOW ME YOUR DOCUMENT . ঐ এইবাৰহে বুজিলো মানে মোৰ কাগজ পত্ৰ খুজিছে ।ময়ো যে সেনৰ এজাত SHOW ME শব্দটো স্বামী বুলি শুনিৱ লাগেনে ।মোৰ কাগজ পত্ৰবোৰ দেখোৱালো ।তাৰপিছত মোক কলে দুদিন পিছত তোমাক ফোন কৰি জনাম তুমি আমাৰ কোম্পানী কাৰণে যোগ্য হয়নে নহয় , তুমি এতিয়া যাৱ পাৰা ।
মই তেওঁলোকক ধন্যবাদ জনাই ওলাই আহিলো । বাহিৰত দিপ উতকণ্ঠাত ৰৈ আছে মোৰ সাক্ষাতকাৰৰ ফলাফল শুনিবলৈ ।মই ওলাই অহা দেখি দিপে দৌৰি আহি মোক সুধিলে
• ঐ কেনেকুৱা হল INTERVIEW
• নাজানো কেনেকুৱা হল দুদিন পাছত ফোন কৰি জনাম বুলি কৈছে ।
• কি সুধিলে INTERVIEW ত ।
• কি সুধিব আৰু Do you have any work experience ? Tell me about yourself .
• তই কি ক’লি ।
• মই । মই কলো যে মোৰ ঘৰ অসমৰ এখন সেউজী গাওঁত ।ঘৰত মা দেউতা ককাইদেউ বাইদেউ আৰু ভাইটি আছে ।মই দেউতাক ধানখেতিত সহায় কৰো ।খেতি বাতি মাজেৰে কলেজ পঢ়িছিলো ।আজৰি সময়ত লগৰ লৰা লগত আমাৰ গাওঁৰৰ মাজেৰে বৈ যোৱা নদীখনৰ পাৰত বহি আড্ডা কৰিছিলো ।কলেজ পাছ কৰা পিছতমা দেউতাই সদায় কই বোপাই কলেজ পাছ কৰিলি এতিয়া নিজৰ ভৰিত থিয় দিৱ হল গতিকে কিবা এটা কৰ ।এই কথাষাৰ শুনি শুনি আমনি পাই ওলাই আহিলো ৰ্কম সন্ধানত ।মা-দেউতাক এৰি অহা দিনা অনুভৱ কৰিছো নিজৰ ভৰিখন কত ।মোৰ হাবিয়াস উপন্যাস পঢ়া ।মোৰ নিজৰ কথা ইমানে ।
• মই জানিছিলোৱে তই এনেকুৱা কিবা কিবি বকিবি বুলি ।সেই কাৰণে দুদিন পিছত ফোন কৰিম কৈছে ।ইয়াৰ অৰ্থ তোৰ INTERVIEW বেয়া ।
• ঐ দিপ INTERVIEW বেয়া হল ..হল আৰু দে । তই এটা কাম কৰিবি মোৰ কাৰণে ।
• কি কাম ।
• তই খং নকৰো বুলি ক প্ৰথমে ।
• ঠিক আছে ক ।
• তই মোক ইয়াৰে গাঁও এখনত হালোৱা সমোৱাই দে ।গাঁওত কোনে জানিব মই ইয়াত কি কৰিছো ।মোৰ কথা শুনি তাৰ খঙে চুলি আগ পালেগৈ ।ৰক্ষা টুপি পিন্ধি আছিল কাৰণে খংটো যেনিবা মোৰ ওচৰলৈ আহিব নোৱাৰিলে । আছলতে কি জানে সি মোৰ কথাবোৰ বুজি পাই ।মই যে জীৱনটোক নিজৰ মতে উপভোগ কৰিৱ খোজো ।
চাকৰি পালো নে নাই পিছত কম আজিলৈ আহো ।😜😜😝.
দুয়োটা আহি ৰুম পালোহি ।ৰাষ্টাত সি মোক বহুত কথা কলে । নাই নাই লাভ নাই আৰু তোক কৈ । ধেত তেৰি জীৱনত কিবা এটা কৰিৱ আহিছ অলপ গভীৰভাবে ল না ।পিছৰতোৰ INTERVIEWত এনেকোৱা কৰিলে তই ঘৰলৈ যাবিগৈ ।আৰে তোৰ প্ৰতিভা আছে কিয় নিজকে নষ্ট কৰিছ ইত্যাদি ইত্যাদি কি কি কলে কিন্তু মোৰ কাণত নোসোমাল ।
সকলো গৈছে নিজৰ নিজৰ কামত ব্যস্ত । আৰু মই পৰি ৰৈছোঁ অকলে নীৰৱে ।মোৰ ছাগৈ বৰ বেয়া দিন চলি আছে । দিনত হাইদৰাবাদৰ গেলা গৰম, গধূলি বাহিৰ ওলোৱাটো বন্ধ কৰিলে এজাক বৰষুণে । কিনকিন বৰষুণ। বাহিৰলৈ ওলাই গ’লোঁ। বৰষুণজাক কমিছিল। কিন্তু নাকত এটা চিনাকি লাগিছে কিহৰ গন্ধ মনত পেলাব পৰা নাই । এনেকুৱা গন্ধ কেতিয়া পাওঁ মনত পেলাইছো । অ মনত পৰিছে এনেকুৱা গন্ধ বছৰৰ প্ৰথম জাক বৰষুণে যেতিয়া শুকান ধুলি তিয়াই তেতিয়া এই গন্ধ পাওঁ ।লৰালিত এনেকুৱা বৰষুণত কম তিতিছিলো নে ।বৰষুণত চোতালত জঁপিয়াই জঁপিয়াই গা ধুইছিলো ।বৰষুণত তিতা কাৰণে মা পৰা চেকণি কোৱ খাইছিলো ।আৰু দেউতাই মাক বাধা দি বিচনা তলত লুকুৱাই ৰাখিল । মায়ে বিচনা তলত লুকাই থকা বুলি জানিও নজনা ভাও ধৰি বিচাৰি ফুৰিছিল । বৰষুনৰ দিনবোৰ,সেই এৰি অহা শৈশৱৰ দিনবোৰ ।উন্মুক্ত আকাশৰ তলতবৰষুনত তিতি কত যে খেলা ।কাগজৰ নাওঁ সাজি
• ঐ দেৱ কি ভাবি আছ ।আঁহ চাহ খাও । ইমান ভাবিব লগা একো হোৱা নাই ।মই আছো নহয় । এটা INTERVIEWহে বেয়া হৈছে ।
• ধেত মই INTERVIEW কথা ভাবি থকা নাই ।
• তেতিয়া হলে কি ভাবি আছ । ওঁম গম পাইছো কলেজৰ সেই বুদ্ধুৱনীলৈ মনত পৰিছে ।
• তয়োযে আৰু ।দিলি নহয় মনত পেলাই ।
• অ মানে তই তাইকো পাহৰি পেলাইছিলি ।
• নহয় অ মা লৈ মনত পৰিছে ।আগতে মাহঁতক এৰি ইমান দুৰ অহা নাই যে ।
• এহ ৰ চৱ ঠিক হৈ যাৱ প্ৰথমে কিবা কাম এটাত সোমাই ল। এতিয়া ক তোৰ বুদ্ধুৱনী কেনে আছে ।তহঁত দুটা কথাবোৰ আগবঢ়িছে নাই হাঁ ।
• কি কথা .
• ৱা এতিয়া মইহে কৱ লাগিব কি কথা ।তহঁতৰ প্ৰেমৰ কথা আকৌ ।
• ধেত মই আৰু প্ৰেম ।তাই মোৰ ভাল বান্ধৱী তাতকৈ বেছি একো নহয় ।
• ওম বেছি একো নহয় । ভাল বান্ধৱীয়ে পিছলৈ লেলা মঞ্জনুৰ দৰে প্ৰেমিক হয় ।
• ওম বেতা তই সলিতো এতিয়া মোকো তোৰ শাৰীলৈ নিৱ খুজিছ ।অহা দুদিনমান আগত তোৰ লেলাক লগ পাইছিলো ।খালি কথা পাতিৱহে সময় নাপালো লগত দেউতাক আছিল ।
• মোক কৈছিল ।
• ৱাউ সেতু কথাও কৈছে । কিৰিং কিৰিং কিৰিং তাৰ মবাইল বাজিলে ।
:Hello বাণী কোৱা । তুমি কিয় তেনেকৈ ভাবিছা ।ভুল নুবুজিবাছোন please . sorry .মই তোমাক উলোত পালতকৈ কথা কৈ খং তুলি চাইছিলো ও এতিয়া sorry কৈছোতো । please মাফ কৰি দিয়া। এই খিনিলৈকে শুনিলো ।ফোনতো লৈ সি বাহিৰলৈ ওলাই গল ।
ৰাতি ১ বাজিল , বৰষুণ দি আছে । টোপনি যোৱা নাই । দিনৰ এটি সৰু কথাক লৈ দুয়োৰে মাজত মাত বুল নাই । কিন্তু কিমান সময় আৰু এনেকৈ । শেষত সি নোৱাৰিলে । মোবাইলত মেছেজটো লিখি পথাই দিলে । অলপ সময়তে মেছেজটো চালে । মানে তাইওঁ সাৰে আছে । দুয়োটাই মছেজত ভাল জমিছে ছাগে ।কিমাননো আৰু মছেজ কৰিব আঙুলি বিষ হল ছাগৈ ।এবাৰ ফোনকে লগালে । আৰম্ভ সঁচাকৈয়ে প্ৰতিটো সময়ত তোমাৰ মৰম বোৰে মোক কন্দোৱাই আছে ।
• আয়ৈ দেহি লৰাটো কান্দি কান্দি অৱস্থা নাইকিয়া হৈছে ।
• আৰে তই টোপনি যোৱাই নাই মানে ।
• আৰে ভাই তোৰ প্ৰেম জনমে জনমে হৈছে আৰু চা মোৰ প্ৰেম নজমেহে নজমে ।তই বাহিৰলৈ গৈ আ ৰা ম কৰি কথা পাতগৈ ।মোক টোপনি যাৱ দে ।😴😴😴😌😔
Thursday, 2 January 2020
৭ম খণ্ড
৭ম খণ্ড
মই মোৰ সহযাত্ৰীজনৰ কথা শুনি বিচূৰ্তি খালো । বিচূৰ্তি নাখাম কিয় পৃথিৱী ১০০ টা মুখ্য ভাষা ভিতৰত ৬৫ নং থকা এটা জাতি এটা জাতি এখিলা বুৰঞ্জী পাত হৱ । ইয়াৰ মুখ্য কাৰণ কি হৱ পাৰে ।এই কথাষাৰে মোৰ মগজু গভীৰতাত ঘূৰ্ণি বতাহ সৃষ্টি কৰিছে । ঘূৰ্ণি বতাহজাকে আমাক ভাঙি টুকুৰা টুকুৰ কৰিলে বড়ো,ৰাভা,মিচিং,তিৱা,কাৰ্বি,আহোম,কোচ-ৰাজবংশী,চুতীয়া,লালুং কচাৰী ।আমি কিয় বুজি পোৱা নাই যে স্বাধীনতা প্ৰথম চৰ্ত স্ব-নিভৰশীলতা । আনৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰিব থাকিৱ লাগিলে সেই স্বাধীনতা মূল্য কত ।কি বিচাৰিছে ইহঁতে আৰু আমাৰ চৰকাৰখনে! এইবোৰ কথা আমি বহু সময়ত বুজিও নুবুজো আৰু নুবুজাকৈয়ে কেতিয়াবা বহু কথা বুজি পাওঁ ৷কলা গুৰু বিষ্ণু ৰাভা গীতটোলৈ মনত পৰিছে
জাগ জাগ জাগ কৃষক শক্তি দল
বনুৱা সমনীয়া আগবাঢ়ি যাওঁ বল ।
জাগ জাগ জাগ তোৰ বাহুতেই লুকাই আছে অসীম শক্তি বল ।
অ বনুৱা সমনীয়া আগবাঢ়ি যাওঁ বল। ....
...........বিপ্লৱী কিতাপ পঢ়িলে জানো বিপ্লৱী হৱ পাৰি ।যদি অন্তৰে নকই ।সেই মই মুখাপিন্ধা সংগ্ৰামী হৱ নোখোজোঁ ।সংগ্ৰামী নেতা প্ৰতিখোজতে একো একোটা প্ৰলোভন । প্ৰলোভনত নিজক বছাই ৰখাতো কঠিন ।সেয়ে আজি মোৰ চিঞঁৰি চিঞঁৰি অসমীয়া পাহুৱাল ডেকাক কৱ খোজো কৰ্ম যোগে আন্দোলন কৰা ।নিজক বছোৱা দৰিদ্ৰতা পৰা ।কথাবোৰ ভাবিয়ে ভাল লাগিছিলহে খুড়াই আকৌ আৰম্ভ কৰিলে .....
• ভাৰত স্বাধীন প্ৰায় দুটাদশকলৈক অসমৰ অৰ্থনৈতিক ক্ষেত্ৰখনে অন্য ৰাজ্য লগত ফেৰ মাৰিব পৰা আছিল । কিন্তু সত্তৰ দশকৰ সেউজ বিপ্লৱৰ পিছৰ পৰা অসমৰ অৰ্থনীতি ভাঙি থান বান হল ।পাঞ্জাৱ হাৰিয়ানা অন্ধপ্ৰদেশ আদি ৰাজ্যবোৰে উন্নতি যখলাত বগাই গল ।অসমত নদী বান্ধ নাই বাবে ছমাহ খেতি কৰি ছমাহ বহি থাকিব লাগে । প্ৰতি বছৰে অসমলৈ বানপানী আহে কাৰোবাৰ বাবে আলাউদ্দিনৰ চাকিটো হৈ । বানপানী আহিলে যে অসমলৈ কেৱল দুৰ্যোগ আহে তেনে নহয়, দুৰ্নিবাৰ গতিৰে দুৰ্নীতিৰ বৰষুণো আহে ।বানপানী থকা কেইদিন কি বিৰোধী দল, কি বেচৰকাৰী সংগঠন সকলোৱে ৰাজনৈতিক মুনাফা লভাৰ্থে বান সমস্যা তথা দুৰ্নীতিৰ সমস্যাক লৈ সৰৱ হৈ উঠে ৷ কিন্তু বানপানী নোহোৱা হোৱাৰ লগে লগেই সেই সকল কত অন্তধ্যান হৈ যায় ।
• তেওঁলোকে মনত ৰাখিব লাগে অসমৰ সমস্যা সমাধান কৰিবলৈহে মন্ত্ৰী-বিধায়ক জনসাধাৰনে নিৰ্বাচিত কৰে।জনসাধাৰনে ধনেৰে দৰমহা দি পুহি ৰাখিছে। তেওঁলোকক জনসাধাৰণে বিশেষ দায়িত্ব দি জনসাধাৰণৰ সেৱা কৰিবলৈ পঠাইছে।কিন্তু শাসনৰ গাদিত বহি মদগৰ্বী হৈ জনসাধাৰণক শাসন কৰিবলৈ যোৱাতো নিশ্চয় বাঞ্চনীয় নহয় ।
• আৰু আন্দোলনকাৰীসকলেও মনত ৰখা উচিত যে তেওঁলোকে জনসাধাৰণৰ সেৱা কৰিবলৈহে দৃঢ়তাৰে ওলাই আহিছে। বুজাবুজিৰে সমস্যা সমাধান বাট মুকলি কৰিব লাগে ।গোপনে বুজাবুজিৰে নিজৰ স্বাৰ্থ সিদ্ধি কৰাতো মই নিবিছাৰো ।
• দুইপক্ষই এটা কথা মনত ৰখা উচিত যে জনসাধাৰণে দেশখন কাকোৱে ঠিকাত দিয়া নাই! যদি পৰা দেশৰ উন্নতি কৰা, নোৱাৰিলে একো নকৰিবা, কিন্তু মিচা আশা দি জনসাধাৰনৰ সপোনবোৰ ধ্বংস নকৰিবা । জনসাধাৰনৰ সপোন ধবংস হলে দেশে আগোৱাই যাৱ নোৱাৰে ।
• কেতিয়াবা কেতিয়াবা আকৌ যিবিলাক সমস্যাৰ সমাধান বিচাৰি আন্দোলন কৰে, আন্দোলন আন্দোলন হৈয়ে থাকি যায় ।সমস্যা হৈয়ে ৰৈ যায় ।আন্দোলনৰ গইনা লৈ কোনো কোনোৱে ব্যক্তিগতভাৱে উন্নতি পথত অভাৱনীয় ভাৱে উন্নতি যখলা বগাই যায়; এতিয়া এনে লাগে যেন আন্দোলন কৰাটোও একমাত্ৰ জীৱিকাৰ পথ ।নহলে জানো ছাত্ৰ নহলেও ‘ছাত্ৰৰ নেতা’ হৱ আহে , যিজনে বিদ্যালয় মহাবিদ্যালয় এৰি সাংসাৰিক জীৱনত ভৰি দিলে । খেতি পথাৰত নাঙলৰ মুঠিত হাত লগাই পোৱা নাই, কিন্তু ‘কৃষকৰ নেতা’ শ্ৰমিক নহলেও শ্ৰমিকৰ নেতা’, যদি নেতৃত্ৰয়ে কৰিব নাজানা সৰ্বসাধাৰণৰ ‘সৰ্বহাৰাৰ নেতা’ হবলৈ আহে কিয় । নে জনসাধাৰণক আভুৱা ভাৰি লুটি-পুটি খাই নিজৰ নিজৰ স্বাৰ্থ সিদ্ধি কৰিবলৈ ।
খুড়াই মোৰ চকুলৈ চাই কলে ডেকা লৰা আজিলৈ ইমানতে সামৰো দিয়া ।কিয় কথা সুৰ সলনি কৰিছিল মই বুজি নাপালো ।কিন্তু মইও আপত্তি নকৰিলো ।হয়তো তেওঁ মোৰ চকুত খং দেখিছিল ।ৰেলখনে ঝক ঝক পঁ পঁ কৈ দুৰন্ত গতিৰে আগবাঢ়ি গৈ আছে ।খিড়িকীয়ে বাহিৰলৈ চালো ।সোণোৱালী ধাননী পথাৰ । ধাননী মাজে মাজে ওখ ওখ তালগছবোৰ ।দুৰ দুৰণিলৈকে মানুহৰ ঘৰ দেখা নাপালো ।যত মানুহৰ ঘৰ দেখিছো থুপাথুপিকৈ সৰু ডাঙৰ বহুত ঘৰ ।ম6ই খুৰাক সুধিলো এতিয়া আমি কত পালোহি ।তেওঁ কলে অন্ধপ্ৰদেশ পালোহি ।ঠায়ে ঠায়ে দেখা পাইছো ফুলৰ খেতি, কপাহৰ খেতি, কুঁহিয়া খেতি, কলৰ খেতি ।মুঠতে অন্ধপ্ৰদেশত সেউজ বিপ্লৱে বাৰুকৈয়ে শিপালে ।পথাৰৰ ৰং সেউজীয়া , হালধীয়া, বগা ,ৰঙা সকলো ৰঙেৰে ৰঙিল ।সেউজ বিপ্লৱে সঁচাকৈ অন্ধপ্ৰদেশবাসীক ফাকুৰ সানিলে । হাইদৰাবাদ পামগৈ আৰু
Subscribe to:
Posts (Atom)