বাটৰে শেষতে

বাটৰে শেষতে 1

গাঁৱৰ পৰা চহৰলৈ যোৱা পথটোত মাটিৰ ধূলি উৰে, ফুলৰ গোন্ধে মন ভৰাই তোলে। প্ৰতিদিনে সূৰ্যৰ পোহৰে পথটো সোণালী কৰি তুলিছিল, আৰু সেই পথৰ শেষত মই বাট চাই থাকোঁ—তোমালৈ।

মই হৈছিলো গাঁৱৰ এজন সাধাৰণ যুৱক, ৰঞ্জন। তুমি আছিলা চহৰৰ পৰা অহা সেই ছোৱালী, অনামিকা। গৰমৰ দিনত আমাৰ গাঁৱৰ বটগছৰ তলত তুমি বহি কিতাপ পঢ়িছিলা। তোমাৰ হাঁহিটোৱে মোৰ মনত এখন নতুন ছবি আঁকিছিল। তাৰ পৰাই আমাৰ কথা-বতৰা আৰম্ভ হৈছিল। তুমি কৈছিলা, "ৰঞ্জন, এই গাঁৱৰ শান্তিৰ মাজত এটা যাদু আছে।"

দিনবোৰ পাৰ হৈ গ’ল। তুমি চহৰলৈ ঘূৰি গ’লা, কিন্তু মোৰ মন তুমি লৈ গ’লা। প্ৰতিদিনে সন্ধিয়া সেই পথৰ শেষত থিয় হৈ মই ভাবোঁ, তুমি এদিন ঘূৰি আহিবা। মোৰ হাতত থকা তোমাৰ এখন পত্ৰত লিখিছিলা, "ৰঞ্জন, জীৱন এটা পথৰ দৰে। শেষত আমি সদায় কাৰোবাক বিচাৰি পাওঁ।"

বছৰ এটা পাৰ হ’ল। মই গাঁৱৰ পথত হাঁটি থাকোঁ, বটগছৰ তলত বহোঁ, আৰু সেই পথৰ শেষত থিয় হৈ বাট চাওঁ—তোমালৈ। এদিন হঠাৎ দূৰৈত এটা চিনাকি ছাঁয়া দেখিলোঁ। তুমি! তোমাৰ হাতত সেই কিতাপখন, হাঁহিটো তেনেই মায়াবী।

"ৰঞ্জন, মই ঘূৰি আহিলোঁ," তুমি ক’লা।

মই হাঁহিলোঁ। পথৰ শেষত মোৰ বাট চোৱাৰ অপেক্ষা শেষ হৈছিল। তুমি আহিছিলা, আৰু তাৰ লগে লগে মোৰ জীৱনৰ পথটোও সোণালী হৈ পৰিছিল।