অনামিকা ঘূৰি অহাৰ পিছৰে পৰা গাঁৱৰ সেই পথটো যেন নতুন অৰ্থ পাইছিল। সূৰ্যৰ পোহৰে ধূলিময় পথটোক সোণালী কৰিছিল, আৰু তাৰ মাজেৰে হাঁহি ফুৰা আমাৰ প্ৰতিটো মুহূৰ্তই যেন এখন সপোনৰ দৰে। অনামিকাই মোক কৈছিল, "ৰঞ্জন, আজি আমি তোমাৰ গাঁৱৰ পথৰ সলাই তোমাৰ বাটেৰে আহম।"
মই হাঁহিলোঁ, কিন্তু মনত এটা প্ৰশ্ন জাগিছিল—মোৰ বাটৰে? মোৰ বাটতো সেই পুৰণি বটগছৰ তল, ধাননিৰ খেতৰ কাষৰ মাটিৰ পথ, আৰু সন্ধিয়াৰ শান্তিৰ মাজত হেৰাই যোৱা সপোনৰ কাহিনী। কিন্তু অনামিকা কথাত যেন এটা নতুন যাদু আছিল। তাই মোৰ হাত ধৰি ক’লে, "বলা, আজি মই তোক মোৰ বাটৰ কথা কম।"
আমি গাঁৱৰ পৰা ওলাই নৈৰ কাষৰ এটা পথৰ কিনাৰলৈ গ’লো। অনামিকাই তাইৰ কিতাপখন উলিয়াওঁতে লগে লগে তাৰ পৰা এখন চিঠি সৰকি পৰিল। মই তুলি লৈ চাওঁতেই তাই লাজতে হাঁহি ক’লে, "এইটো মই তোমাৰ বাবে লিখিছিলো, কিন্তু কেতিয়াও দিবলৈ সাহস কৰা নাছিলোঁ।"
চিঠিখনত লিখা আছিল:
"ৰঞ্জন, তুমি মোৰ বাবে সেই পথৰ দৰে—সৰল, কিন্তু প্ৰতিটো খোজত এটা কাহিনী লুকাই থকা। চহৰৰ ব্যস্ততাত মই সদায় তোমাৰ গাঁৱৰ শান্তিৰ কথা ভাবিছিলোঁ। তুমি মোৰ বাটৰ শেষৰ সপোন।"
মই চিঠিখন পঢ়ি অনামিকা ফালে চালোঁ। তাইৰ চকুত এটা সপোনৰ ঝলক দেখিলোঁ। মই ক’লোঁ, "অনামিকা, আজিৰ পৰা এই পথ আমাৰ দুয়োৰে। তোমাৰ বাটেৰে আহি মই তোমাক পাইছোঁ।"
নৈৰ পানীৰ কলকল শব্দৰ মাজত আমি হাঁহি থাকিলোঁ। সূৰ্য পশ্চিমৰ আকাশত ডুব গৈছিল, কিন্তু আমাৰ পথৰ শেষত আছিল কেৱল আৰম্ভণিৰ পোহৰ। অনামিকাই ক’লে, "ৰঞ্জন, প্ৰতিটো পথৰ শেষত এটা নতুন পথ থাকে। আমি একেলগে সেই পথ বিচাৰি যাম।"
তাৰ পৰা আমাৰ যাত্ৰা আৰম্ভ হ’ল—তোমাৰ বাটেৰে, মোৰ বাটেৰে, আমাৰ বাটেৰে।
