বাটৰে শেষতে 3

অনামিকা সৈতে হাঁহি হাঁহি নৈকাষৰ পথটোৱে মোৰ জীৱনলৈ নতুন ৰং আনিছিল। প্ৰতিদিনে সন্ধিয়া আমি একেলগে গাঁৱৰ বটগছৰ তলত বহিছিলোঁ, কেতিয়াবা নৈৰ পাৰত, কেতিয়াবা ধাননিৰ খেতৰ মাজৰ সৰু পথত। তাইৰ হাঁহি আৰু কথাবোৰে মোৰ বুকুত যেন শাওনৰ বৰষুণ নমাইছিল—এটা শীতল, সুখৰ অনুভৱ।

এদিন অনামিকা  ক’লে, "ৰঞ্জন, তুমি কেতিয়াবা ভাবিছা নেকি জীৱনটো এটা ঋতুৰ দৰে ? তুমি মোৰ শাওন, মোৰ বুকুত সেউজীয়া সপোনৰ বৰষুণ।" তাইৰ কথা শুনি মই হাঁহিলোঁ, কিন্তু মনৰ কোণত এটা ভয় জাগিছিল—যদি তুমি নাথাকা, তেন্তে মোৰ জীৱনৰ ফাগুন উকা হৈ ৰ’ব নেকি?

কেইদিনমানৰ পিছত অনামিকা ক’লে যে তাইক চহৰলৈ ঘূৰি যাব লাগিব। তাইৰ পঢ়া-শুনা, তাইৰ সপোনবোৰে তাইক মাতিছিল। "ৰঞ্জন, মই ঘূৰি আহিম। তুমি বাট চাই থাকিবা, ঠিক আগৰ দৰে," তাই কৈছিল। তাইৰ চকুত এটা অকথিত প্ৰতিশ্ৰুতি আছিল, কিন্তু মোৰ হৃদয়ত ফাগুনৰ শুকান পাতৰ দৰে এটা শূন্যতা গঢ় লৈছিল।

অনামিকা গ’ল। গাঁৱৰ পথবোৰ একেই আছিল, বটগছৰ ছাঁও তেনেই শীতল, কিন্তু তাইৰ অবিহনে সকলো উকা উকা লাগিছিল। প্ৰতিদিনে সন্ধিয়া মই সেই পথৰ শেষত থিয় হৈ বাট চাইছিলোঁ। নৈৰ পানীয়ে কলকল শব্দ কৰিছিল, কিন্তু মোৰ বুকুত শাওনৰ বৰষুণ নাছিল। মই ভাবিছিলোঁ, তুমি নোহোৱা মোৰ ফাগুন এনেকৈয়ে শুকান হৈ ৰ’বনে?

এমাহ পাৰ হ’ল। এদিন সন্ধিয়া, ধূলিময় পথত দূৰৈত এটা চিনাকি ছায়া দেখিলোঁ। অনামিকা! তাইৰ হাতত এখন চিঠি, চকুত সেই পুৰণি হাঁহি। "ৰঞ্জন, মই কৈছিলোঁ নহয়, মই ঘূৰি আহিম।" তাইৰ কণ্ঠত এটা উষ্ণতা আছিল, যিয়ে মোৰ শুকান ফাগুনক পুনৰ সেউজ কৰি তুলিলে।

চিঠিখনত তাই লিখিছিল:

"ৰঞ্জন, তুমি মোৰ শাওনৰ বৰষুণ, মোৰ ফাগুনৰ ৰং। তুমি নাথাকিলে মোৰ জীৱনো উকা। মই ঘূৰি আহিলোঁ, কাৰণ মোৰ পথৰ শেষত তুমিয়েই।"

সেই সন্ধিয়া, নৈৰ পাৰত আমি দুয়ো একেলগে থিয় হৈছিলোঁ। তাইৰ হাত মোৰ হাতত ধৰি মই অনুভৱ কৰিলোঁ—শাওনৰ বৰষুণ পুনৰ নামিছে, আৰু মোৰ ফাগুন এতিয়া ৰঙীন।

বাটৰে শেষতে 2

আজি তোমাৰ বাটেৰ

অনামিকা ঘূৰি অহাৰ পিছৰে পৰা গাঁৱৰ সেই পথটো যেন নতুন অৰ্থ পাইছিল। সূৰ্যৰ পোহৰে ধূলিময় পথটোক সোণালী কৰিছিল, আৰু তাৰ মাজেৰে হাঁহি ফুৰা আমাৰ প্ৰতিটো মুহূৰ্তই যেন এখন সপোনৰ দৰে। অনামিকাই মোক কৈছিল, "ৰঞ্জন, আজি আমি তোমাৰ গাঁৱৰ পথৰ সলাই তোমাৰ বাটেৰে আহম।"

মই হাঁহিলোঁ, কিন্তু মনত এটা প্ৰশ্ন জাগিছিল—মোৰ বাটৰে? মোৰ বাটতো সেই পুৰণি বটগছৰ তল, ধাননিৰ খেতৰ কাষৰ মাটিৰ পথ, আৰু সন্ধিয়াৰ শান্তিৰ মাজত হেৰাই যোৱা সপোনৰ কাহিনী। কিন্তু অনামিকা কথাত যেন এটা নতুন যাদু আছিল। তাই মোৰ হাত ধৰি ক’লে, "বলা, আজি মই তোক মোৰ বাটৰ কথা কম।"

আমি গাঁৱৰ পৰা ওলাই নৈৰ কাষৰ এটা পথৰ কিনাৰলৈ গ’লো। অনামিকাই তাইৰ কিতাপখন উলিয়াওঁতে লগে লগে তাৰ পৰা এখন চিঠি সৰকি পৰিল। মই তুলি লৈ চাওঁতেই তাই লাজতে হাঁহি ক’লে, "এইটো মই তোমাৰ বাবে লিখিছিলো, কিন্তু কেতিয়াও দিবলৈ সাহস কৰা নাছিলোঁ।"

চিঠিখনত লিখা আছিল:

"ৰঞ্জন, তুমি মোৰ বাবে সেই পথৰ দৰে—সৰল, কিন্তু প্ৰতিটো খোজত এটা কাহিনী লুকাই থকা। চহৰৰ ব্যস্ততাত মই সদায় তোমাৰ গাঁৱৰ শান্তিৰ কথা ভাবিছিলোঁ। তুমি মোৰ বাটৰ শেষৰ সপোন।"

মই চিঠিখন পঢ়ি অনামিকা ফালে চালোঁ। তাইৰ চকুত এটা সপোনৰ ঝলক দেখিলোঁ। মই ক’লোঁ, "অনামিকা, আজিৰ পৰা এই পথ আমাৰ দুয়োৰে। তোমাৰ বাটেৰে আহি মই তোমাক পাইছোঁ।"

নৈৰ পানীৰ কলকল শব্দৰ মাজত আমি হাঁহি থাকিলোঁ। সূৰ্য পশ্চিমৰ আকাশত ডুব গৈছিল, কিন্তু আমাৰ পথৰ শেষত আছিল কেৱল আৰম্ভণিৰ পোহৰ। অনামিকাই ক’লে, "ৰঞ্জন, প্ৰতিটো পথৰ শেষত এটা নতুন পথ থাকে। আমি একেলগে সেই পথ বিচাৰি যাম।"

তাৰ পৰা আমাৰ যাত্ৰা আৰম্ভ হ’ল—তোমাৰ বাটেৰে, মোৰ বাটেৰে, আমাৰ বাটেৰে।

বাটৰে শেষতে

বাটৰে শেষতে 1

গাঁৱৰ পৰা চহৰলৈ যোৱা পথটোত মাটিৰ ধূলি উৰে, ফুলৰ গোন্ধে মন ভৰাই তোলে। প্ৰতিদিনে সূৰ্যৰ পোহৰে পথটো সোণালী কৰি তুলিছিল, আৰু সেই পথৰ শেষত মই বাট চাই থাকোঁ—তোমালৈ।

মই হৈছিলো গাঁৱৰ এজন সাধাৰণ যুৱক, ৰঞ্জন। তুমি আছিলা চহৰৰ পৰা অহা সেই ছোৱালী, অনামিকা। গৰমৰ দিনত আমাৰ গাঁৱৰ বটগছৰ তলত তুমি বহি কিতাপ পঢ়িছিলা। তোমাৰ হাঁহিটোৱে মোৰ মনত এখন নতুন ছবি আঁকিছিল। তাৰ পৰাই আমাৰ কথা-বতৰা আৰম্ভ হৈছিল। তুমি কৈছিলা, "ৰঞ্জন, এই গাঁৱৰ শান্তিৰ মাজত এটা যাদু আছে।"

দিনবোৰ পাৰ হৈ গ’ল। তুমি চহৰলৈ ঘূৰি গ’লা, কিন্তু মোৰ মন তুমি লৈ গ’লা। প্ৰতিদিনে সন্ধিয়া সেই পথৰ শেষত থিয় হৈ মই ভাবোঁ, তুমি এদিন ঘূৰি আহিবা। মোৰ হাতত থকা তোমাৰ এখন পত্ৰত লিখিছিলা, "ৰঞ্জন, জীৱন এটা পথৰ দৰে। শেষত আমি সদায় কাৰোবাক বিচাৰি পাওঁ।"

বছৰ এটা পাৰ হ’ল। মই গাঁৱৰ পথত হাঁটি থাকোঁ, বটগছৰ তলত বহোঁ, আৰু সেই পথৰ শেষত থিয় হৈ বাট চাওঁ—তোমালৈ। এদিন হঠাৎ দূৰৈত এটা চিনাকি ছাঁয়া দেখিলোঁ। তুমি! তোমাৰ হাতত সেই কিতাপখন, হাঁহিটো তেনেই মায়াবী।

"ৰঞ্জন, মই ঘূৰি আহিলোঁ," তুমি ক’লা।

মই হাঁহিলোঁ। পথৰ শেষত মোৰ বাট চোৱাৰ অপেক্ষা শেষ হৈছিল। তুমি আহিছিলা, আৰু তাৰ লগে লগে মোৰ জীৱনৰ পথটোও সোণালী হৈ পৰিছিল।